Μπόγιερ, Πολ

(Paul Boyer, Πρόβο, Γιούτα 1918 -). Αμερικανός βιοχημικός. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Μπρίγκαμ Γιανγκ του Πρόβο και το 1943 έλαβε διδακτορικό τίτλο από το Πανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν, για την διατριβή του στα ένζυμα. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του ξεκίνησε ερευνητικό έργο στο Στάνφορντ, στις πρωτεΐνες πλάσματος αίματος. Διαπίστωσε ότι η συγκέντρωση αλμπουμίνων ορού κλασματοποιημένων από πλάσμα αίματος ήταν αποτελεσματική στην καταπολέμηση της καταπληξίας, όταν όμως το διάλυμα αλμπουμίνων θερμαινόταν, προκειμένου να εξοντώσει μικροοργανισμούς και ιούς, ανέπτυσσε νεφελώματα μεταλλαγμένων πρωτεϊνών. Επικεντρώθηκε στην σταθεροποίηση του διαλύματος, με σκοπό να μην παράγει αυτά τα αποτελέσματα, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι λιπαρά οξέα μακράς αλυσίδας, όπως το οξικό οξύ ή ο οξικός βουτυλεστέρας, εξουδετέρωναν αυτές τις ιδιότητες. Το 1945 αποδέχθηκε μια θέση επίκουρου καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα, όπου συνέχισε την έρευνα στον τομέα των ενζύμων, ενώ υπήρχαν νέες ανακαλύψεις σχετικά με τον μεταβολισμό, την δράση των ενζύμων και την δομή και λειτουργία των πρωτεϊνών. Το 1955 τιμήθηκε με βραβείο στην χημεία των ενζύμων, από την Αμερικανική Ένωση Χημικών, στην οποία διετέλεσε πρόεδρος την περίοδο 1959 έως 1960. Η έρευνα του εργαστηρίου του προσανατολίστηκε σε ένζυμα διαφορετικά από την συνθάση αδενοσινοτριφωσφορικού οξέος (ΑΤΡάση), καθώς και στην ανακάλυψη του μηχανισμού της οξειδωτικής φωσφορυλίωσης. Κατόπιν συνδυασμένης προσπάθειας, οι μετέχοντες στην έρευνα κατέληξαν στην ανακάλυψη ενός νέου τύπου φωσφορολυτικής πρωτεΐνης, η οποία λειτουργεί ως ενδιάμεσος καταλύτης στον σχηματισμό του αδενοσινοτριφωσφορικού οξέος. Το 1963 μετακινήθηκε στο Πανεπιστήμιο του Λος Άντζελες στην Καλιφόρνια (UCLA), δημιουργώντας νέα εργαστήρια βιοχημείας, όπου σύντομα διαπίστωσε μαζί με τους φοιτητές του, ότι η φωσφοιστιδίνη την οποία είχαν ανακαλύψει ήταν ενδιάμεσος καταλύτης στο επίπεδο υποστρώματος της φωσφορυλίωσης του κύκλου του κιτρικού οξέος. Το 1965 αποδέχθηκε την διεύθυνση του Ινστιτούτου Μοριακής Βιοχημείας στο ίδιο Πανεπιστήμιο και το 1971 κατέληξαν στο πρώτο αξίωμα του μηχανισμού μεταβολής δέσμευσης του σχηματισμού του αδενοσινοτριφωσφορικού οξέος. Τα επόμενα χρόνια, η έρευνα τους οδήγησε στην αποκάλυψη άλλων χαρακτηριστικών και λειτουργιών του ενζύμου, τα οποία ενίσχυσαν την πεποίθησή τους στην γενική ισχύ του μηχανισμού μεταβολής δέσμευσης. Το 1977, μαζί με τον Τζον Γουόκερ μοιράστηκαν το βραβείο Νόμπελ χημείας με τον δανό Γιενς Σκου. Οι Μπόγιερ και Γουόκερ τιμήθηκαν για την ανακάλυψη του μηχανισμού που οδηγεί στον σχηματισμό του αδενοσινοτριφωσφορικού οξέος.